Մետաղական արտադրանքը առարկային մակերեսին կցելու համար (օրինակ ՝ թերթ թղթի տախտակին) կոչվում է կոճղակ, քանի որ դրանք հաճախ օգտագործվում են գրենական պիտույքների համար: Օրինակ ՝ գծագրության թերթիկ և այլ թուղթ նկարչական տախտակին կցելու համար: Եվ նաև սեղանի վրա աշխատասեղան թուղթ ամրացնելու համար:
Առաջին մղիչ քորոցների պատմություն
1902-1903 թվականներին գերմանական Լիչեն քաղաքում ժամացույցի արտադրող Յոհան Քիրստենը հորինել է մղիչը: Նա իր գաղափարը վաճառեց վաճառական Օտտո Լինդստեդտին: Եվ արդեն Օտտոյի եղբայրը ՝ Պոլը, արտոնագրեց այն 1904 թվականին: Այս արտոնագրի շնորհիվ Լինդսթեդտը դարձավ միլիոնատեր, իսկ ժամացույց արտադրող Քիրստենը երբեք հարստացավ:
Գրեթե միևնույն ժամանակ, 1900 թ.-ին Ամերիկայում Էդվին Մուրը հիմնեց մի ընկերություն, որի կապիտալը 100 դոլարից ավելին էր: Theամանակակից կոճակն այնուհետ կոչվեց «բռնակով քորոց» կամ «բռնակով քորոց»: Որոշ ժամանակ անց Մուրը ավելացրեց արտադրությունը, որը մինչ այժմ հաջողությամբ գոյություն ունի: 1904-ի հուլիսից մինչ օրս Moore Push-Pin ընկերությունը, ի թիվս այլ գրասենյակային պարագաների, արտադրում է նաև պլաստմասե բռնակով ծանոթ մոմեր: Սովորաբար, բռնակը վիճակում նման է մխոցին: Հաճախակի համար կողքերին հաճախ լինում են օղաձև ուռուցիկներ: Պլաստիկ բռնակի կենտրոնից դուրս է գալիս մետաղական կետ: Սովորաբար այն ավելի երկար է, քան սկավառակի կոճակները: Կայունության համար հուշի երկարությունը ուղիղ համեմատական է սկավառակի բռնակի տրամագծին:
Pushpin- ը ԽՍՀՄ-ում
Խորհրդային Միությունում կոճակները բոլորովին այլ տեսք ունեին: Դրանք կարելի է գտնել երկու տարբերակով. Պինդ կնիքով և հավաքովի: Կլոր մակերեսի վրա, մի փոքր ուռուցիկ մակերեսին դրոշմված էր կոճակի համարը, այն արտադրող ընկերության ապրանքային նշանը, ինչպես նաև շրջանակը: Կոճակները չորս թվից էին `կախված գլխի տրամագծից և ձողի բարձրությունից` 1, 2, 3 և 4:
Դրանից հետո պոմպերն արտադրվում էին տեղական արդյունաբերական ձեռնարկությունների կողմից և փաթեթավորվում ստվարաթղթե տուփերում `25 համարից, 50-ից և 100 հատից` 4 համարներից մեկից: Եթե տուփի մեջ 100 կոճակ լիներ, այնտեղ լրացուցիչ տեղադրվեց մետաղական պատառաքաղի ձգվող կոճակ:
Որպեսզի պահպանման ընթացքում կոճակները չժանգոտեն և հետագայում թղթի վրա հետքեր չթողնեն, դրանք պահվում էին չոր և փակ սենյակներում: Գավազանը պետք է ամուր լիներ, որպեսզի չկռան, առավել եւս կոտրվեց, երբ այն սեղմվում է մակերեսի մեջ: Ապրանքի ընդունման ընթացքում գավազանի ուժը ստուգվեց `այն տասն անգամ սեղմելով սոճու կամ զուգված փայտի մեջ:
Հին սովետական կոճակը բաղկացած է կետից և գլխարկից: Դրանում պատրաստվել է եռանկյուն փոս, որը, ասես, կրկնում է հենց հուշի ձևը, քանի որ հուշը կտրված է գլխարկից և թեքվում է դրան ուղղահայաց: Սովորաբար կետը հավասարասեռ եռանկյան տեսքով է, իսկ գլխարկը ՝ սկավառակի:
