Մահճակալների կամ ներքինիների սոցիալական ինստիտուտը ժամանակակից մարդուն թվում է, թե իսկական բարբարոսություն է: Այնուամենայնիվ, այս երեւույթը տարածված էր որոշակի պատմական փուլում:
Ո՞վ է ներքինիկ:
Հունարենից թարգմանաբար «ներքինիկ» բառը նշանակում է «մահճակալի պահող»: Հակառակ ներկայումս տարածված կարծիքի ՝ ներքինիները ոչ թե առնանդամից, այլ ամորձիներից են զրկվել: Որոշակի պայմաններում ներքինիները պահպանում էին սեռական գրգռում ապրելու կարողությունը, ինչը նրանց թույլ էր տալիս սեռական հարաբերություն ունենալ: Բայց նրանք ոչ մի պարագայում չէին կարող երեխա ունենալ: Դա այն է, ինչը պետք է համարել կաստրացիայի ընթացակարգի հիմնական պատճառը: Կառավարողներն ու ազնվականները նմանապես ազատվում են անօրինական անպիտան երեխաների ծննդյան սպառնալիքից ՝ պահպանելով արյան մաքրությունը: Եվնուխներն ամենից հաճախ պաշտպանում էին իրենց տերերի հարեմները, այնտեղ կարգի էին բերում գործերը, զբաղվում էին կազմակերպչական հարցերով, նրա տարածքում միակ տղամարդիկ էին: Նրանց աշխատանքը առատաձեռնորեն վճարվում էր, իսկ կանանցից կամ հարճերից մեկի ապօրինի ժառանգ ունենալու ռիսկը հասցվում էր զրոյի:
Կամավոր և հարկադիր կաստրացիա
Տղամարդիկ ներքինիկ են դարձել ինչպես հարկադրանքի, այնպես էլ կամավոր: Շատ աղքատ ընտանիքներ իրենց որդիներին տվեցին այս ծառայությանը: Մանկության տարիներին կաստրացիան որոշ չափով ավելի հեշտ էր զգալ, քանի որ երիտասարդները լիովին չէին գիտակցում, թե ինչն են կորցնում: Պատանեկության ընթացքում մարմնի հորմոնալ վերակազմավորումը տեղի է ունեցել այլ կերպ, մարմինը վերակառուցվել է փոփոխված հանգամանքներում ՝ հավելյալ կիլոգրամներ հավաքելով: Նման կամավոր ներքինիները շռայլորեն պարգևատրվեցին նրանց հավաքագրած իշխանավորների կողմից: Timeամանակի ընթացքում նրանք կարող էին հասնել իսկապես բարձր պաշտոնների: Արևելյան երկրների մեծ մասում ներքինիները կարող են դառնալ ֆինանսական խորհրդատուներ, ռազմական ղեկավարներ, պաշտոնատար անձինք:
Եղել է նաև հարկադիր կաստրացիա: Օրինակ ՝ Չինաստանում գերեվարված թշնամիները կաստրացվել էին: Այս դեպքում այս ընթացակարգը միանգամից երկու իմաստ ուներ: Նախ ՝ կաստրացիան նվաստացրեց թշնամուն, երկրորդը ՝ ազգի մաքրությունը պահպանվեց, քանի որ կաստրացված թշնամին այլևս չէր կարող հայր դառնալ ՝ «փչացնելով» հաղթողների տոհմածառը:
Որոշ կրոնական պաշտամունքներում կաստրացիան կատարվում էր որպես աստվածությանը մատուցվող մի տեսակ զոհ: Ներքին վանականը նմանապես հերքեց մարմնական, մեղավոր բոլոր մտքերը և իրեն ամբողջովին նվիրեց կրոնական ծառայությանը:
Ինքնների ինստիտուտը ինքնին առաջացավ պարսիկների, ասորիների և բյուզանդացիների շրջանում, իսկ մի փոքր ուշ այն լայն տարածում գտավ Չինաստանում: Հենց Չինաստանում էին ներքինիները ստեղծում իրական, ամուր կաստա, որը հերքում էր իրենց արտոնություններին ոտնձգող ցանկացած քաջ մարդ: Պարսիկներն ու ասորիները միշտ բավականին արհամարհական վերաբերմունք ունեին ներքինիների նկատմամբ, կոշտ մարտիկները նրանց հետ վարվում էին առանց հարգանքի մի կաթիլ:
