Եվրոպական շատ երկրների վրա ազդող տնտեսական ճգնաժամը հատկապես մեծ հարված հասցրեց Հունաստանին: Տարբեր պատճառների համակցությամբ ՝ այս պետության պարտքերը օտարերկրյա վարկատուներին մի քանի անգամ գերազանցել են Հունաստանի ՀՆԱ-ի չափը: Իհարկե, Հունաստանը ի վիճակի չէր ինքնուրույն վճարել այդպիսի վիթխարի գումարներ: Դեֆոլտի իրական սպառնալիք է հայտնվում երկրի վրա:
2012-ի գարնանը մասնավոր օտարերկրյա ներդրողները, Հունաստանի պետական պարտքի վերակազմավորման շուրջ երկար ու լարված բանակցություններից հետո, համաձայնեցին դուրս գրել պարտքի մոտ 70% -ը: Սա, իհարկե, մեղմացրեց երկրի դիրքերը, բայց նրա պարտքերը դեռ գերազանցում են ՀՆԱ-ն ավելի քան մեկուկես անգամ: Եվրագոտուց Հունաստանի դուրս գալու իրական վտանգը դեռ կա: Եվ դա սպառնում է մեծ ֆինանսական կորուստներով և խնդիրներով ոչ միայն Հունաստանի, այլ նաև եվրոպական խոշոր բանկերի համար, որոնք որպես ակտիվ ունեն հունական արժեթղթերը: Ի վերջո, այդ դեպքում դրանք ոչինչ չեն կարժենա: Բացի այդ, իրական վտանգ կա, որ իրավիճակը Եվրամիության այլ խնդրահարույց երկրներում կտրուկ սրվելու է շղթայի երկայնքով, առաջին հերթին Իսպանիայում, Իտալիայում և Պորտուգալիայում:
Օտարերկրյա վարկատուները հետագա օգնությունը պայմանավորում են մի շարք պայմաններով: Նրանց կարծիքով, երկիրը դեֆոլտից և Եվրոգոտուց հնարավոր դուրս գալուց փրկելու համար Հունաստանի կառավարությունն ու ժողովուրդը ստիպված կլինեն համաձայնվել ցավոտ և ոչ ժողովրդական միջոցների հետ: Դրանց թվում `սոցիալական նպաստների, նպաստների զգալի կրճատում, պետական ծախսերի կտրուկ կրճատում, ինչպես տղամարդկանց, այնպես էլ կանանց կենսաթոշակային տարիքի բարձրացում:
Եվրամիության գլխավոր «դոնոր» Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետության կառավարությունը առաջ է քաշել հատկապես խիստ պահանջներ ՝ պնդելով, որ Հունաստանի կառավարությունը պետք է կտրուկ ակտիվացնի պայքարը հարկերից խուսափողների և իր քաղաքացիների կախվածության զգացմունքների դեմ: Նրանք ասում են, որ հույները վերջապես պետք է հասկանան, որ Եվրամիության (փաստորեն ԳԴՀ) համբերությունն ու առատաձեռնությունը անսահման չեն, նրանք պետք է սովորեն ապրել իրենց հնարավորությունների սահմաններում, ավելի շատ վաստակել և ավելի քիչ ծախսել: Որոշ պահեր բանը հասավ նույնիսկ պահանջների այն մակարդակին, որ Հունաստանի կառավարությունն այսուհետ պետք է համաձայնեցնի օտարերկրյա վարկատուների հետ ծախսերի բոլոր կետերը, այսինքն, ըստ էության, հրաժարվի պետության ինքնիշխանության մի մասից:
Հունաստանի կառավարությունը ստիպված էր ձեռնարկել մի շարք շատ ոչ պոպուլյար միջոցառումներ: Մասնավորապես, զգալիորեն նվազել են սոցիալական վճարները, նվազել է կենսաթոշակների չափը: Որոշվեց բարձրացնել կենսաթոշակային տարիքը: Սա բողոքների ու անկարգությունների ալիք առաջացրեց, որոնք հատկապես ուժեղ էին Հունաստանի մայրաքաղաք Աթենքում: Ի՞նչ կլինի հետո, և ինչ նոր զիջումներ կանցկացնեն հույները պարտատերերին, ցույց կտա մոտ ապագան:
