Սիրիայի, Թուրքիայի և Իրաքի հարաբերությունները գնալով սրվում են: Երկրների միջեւ բախումները արդեն հանգեցրել են շատ մարդկանց մահվան, իսկ ապագայում կարող են ծառայել նույնիսկ որպես պատերազմի պատճառ: Արդեն տհաճ իրավիճակն էլ ավելի է բարդանում այս երեք պետությունների քաղաքականությանը ԱՄՆ պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնի միջամտությամբ:
Թուրքիայի և Սիրիայի դիմակայությունը սկսվել է շատ տարիներ առաջ: Համեմատաբար վերջերս ստեղծված ճգնաժամերը ներառում են 1998-ին տեղի ունեցած հակամարտությունը: Այնուհետև Սիրիան և Թուրքիան գտնվում էին պատերազմի եզրին `Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության առաջնորդ Դամասկոսում ապաստան ստանալու փաստի պատճառով: Unfortunatelyավոք, ի վերջո, քրդական խնդիրը երբեք չլուծվեց: Այս պահին այս ժողովրդի ներկայացուցիչներն ապրում են Թուրքիայի հարավ-արևելքում, Արևմտյան Իրաքում և Սիրիայի հյուսիս-արևելքում: Անկախության հասնելու և սեփական պետություն ստեղծելու նրանց ցանկությունը կտրուկ վատթարացրեց հարաբերությունները այս երեք երկրների միջև:
Հիմնական խնդիրն այն է, որ Թուրքիան, ի տարբերություն իր հարևանների, շատ վճռական է տրամադրված քրդերի նկատմամբ և մտադիր է հասնել թուրքերի հետ նրանց ամբողջական ձուլմանը կամ ոչնչացմանը: Ընդհակառակը, Սիրիան դա կանխում է, և Իրաքը նույնիսկ քրդերին տրամադրեց իր սեփական բազան, որից, ըստ Թուրքիայի կառավարության, ՔԱԿ-ն իրականացնում է իր ռազմական գործողությունները: 2012-ի օգոստոսին Թուրքիայի կառավարությունը նույնիսկ մեղադրում էր Սիրիայից և Իրաքից եկած քրդերին ՝ հարձակումներն իրականացնելու մեջ: Հիլարի Քլինթոնը բացահայտորեն պաշտպանում էր Թուրքիայի դիրքորոշումը և նույնիսկ պատրաստակամություն հայտնեց օգնելու «սիրիական խնդրի լուծմանը»:
Մեկ այլ հակամարտություն բռնկվեց Թուրքիայի և Սիրիայի միջև, երբ 2011-ին սիրիացի փախստականները, խուսափելով կառավարության բռնաճնշումներից, շտապեցին հարևան պետություն: Սկզբում թուրքերը մարդասիրական օգնություն էին ցուցաբերում փախստականներին, բայց երբ պարզվեց, որ Սիրիայի մի քանի շրջաններ գտնվում են քրդերի տիրապետության տակ, Թուրքիան փոխեց իր դիրքերը, և նրա կառավարությունը նույնիսկ հայտարարեց ռազմական միջամտության հնարավորության մասին ներքին քաղաքականության մեջ: Սիրիա
Թուրքիայի և Իրաքի հարաբերությունները նույնպես չեն զարգանում լավագույն կերպով: 2012-ի ապրիլին հակամարտությունը կարևորվեց, երբ Իրաքի վարչապետ Նուրի էլ-Մալիկին պաշտոնապես հայտարարեց, որ Թուրքիան թշնամի է: Ավելի վաղ Թուրքիայի վարչապետ Էրդողանը իրեն թույլ էր տվել ավելի զուսպ, թեկուզ ոչ շատ հաճելի մեկնաբանություններ անել Իրաքի կառավարության հասցեին, բայց նա այդքան բարձր հայտարարություններ չէր անում: Իրենց դիրքորոշումն ընդգծելու համար Իրաքի իշխանությունները դադարեցրել են Թուրքիա նավթի մատակարարումը: Եվ, վերջապես, իրավիճակն էլ ավելի է բարդացնում այն փաստով, որ հենց Իրաքում առկա խնդիրներն են, որ թույլ չեն տալիս Թուրքիայի կառավարությանը տեղափոխել իր զորքերը և բաց ռազմական հարձակումը սկսել Սիրիայում:
